POVODOM 30. GODIŠNJICE FORMIRANJA: Specifičnosti nastajanja i konstituisanja Unsko-sanskog kantona

U životu Krajine, u njenom ra­zvoju postoje događaji čiji veliki značaj prkosi prolaznosti vremena. Jedan od takvih događaja je i formiranje Unsko-sanskog kantona 27. maja 1995. go­dine. Trideseta godišnjica od osnivanja Unsko-sanskog ka­ntona u entitetu Federa­cija Bosna i Hercegovina, zaslu­žuje da se s poštovanjem sjetimo svih sudionika koji su konstituisali ovaj Kanton tog, ratnog 27. maja 1995. go­dine, u jeku odbrambeno-oslobodilačkog i antifaši­sti­čkog rata u opkoljenom Okru­gu Bihać. Tema „Speci­fičnosti nastajanja i konstituisanja Unsko-sanskog kantona“ se može obraditi politikološkom i normativno-pravnom metodom. Mi smo ovaj put željeli ovu temu analizirati s historijskog aspekta, pa smo razgovarali sa muzejskim savjetnikom Nijazijom Maslak.

KRAJINA: Tri decenije od formiranja Unsko-sanskog kantona je vremenski raspon koji omogućava analizu specifičnosti nastajanja i konstituisanja Unsko-sanskog kantona. Da li se možete osvrnuti na ratnu regionalizaciju?

MASLAK: Upravo to organizovanje civilne vlasti koje je dobijalo konture preko opći­na i okružnih organa, i pove­zivanje sa snagama odbrane, činilo je jedinstvo stalnog ja­čanja odbrane na području Okruga i doprinosilo uspje­šnom funkcionisanju politi­čkog i ekonomskog sistema. Regionalizacija nije nov pojam u savremenoj pravno-politi­čkoj praksi u svijetu i Evropi. Na našim prostorima regionalizacija je posebno i na specifičan način aktueli­zi­rana u procesu raspada bivše Jugoslavije. Kao što je poznato, regionalizacijom, odno­sno kantonizacijom jedno vrijeme pokušavao se dati poli­tički odgovor na krizu koja je nastala raspadom bivše Jugo­slavije, a posebno u procesu osamostaljivanja, a zatim i međunarodnog priznanja Bo­sne i Hercegovine (Kuti­lje­rov plan, Vens-Ovenov plan i dr.)

KRAJINA: Neposredno pred agresiju, umjesto regionalizacije BiH po evropskim principima, sve se više govorilo o njenoj podjeli po velikodržavnim konceptima naših susjeda. Velikodržavni planovi i projekti za BiH na Okrugu Bihać doživljavaju svoju materijalizaciju pojavom dokumenta pod nazivom «Bosanska krajina-konstitutivni činilac nove jugoslovenske federacije». Da li su pojedini segmenti ovoga dokumenta dali naslutiti da je tadašnji koncept regionalnog organizovanja od početka bio u funkciji stvaranja Velike Srbije?

MASLAK: Ovaj elaborat je zanimljiv, jer predstavlja zna­čajan dokument u kreiranju i servisiranju ideoloških i političkih ciljeva posljednjeg velikosrpskog pokušaja osvajanja BiH. Koncepcija iz ovoga elaborata praćena je i prilikom formiranja tzv. Re­publike Srpske 9. 01. 1992. go­dine. Ideja o Bosanskoj krajini kao konstitutivnom činiocu nove jugoslovenske federacije je pojava vezana za raspad bivše jugoslovenske federacije, što znači da je u tom periodu nastala i svoju funkciju završila početkom 1992. godine, ugrađivanjem u stva­ranje tzv. Republike Srpske. Iako je za­datak autora elaborata bio da navođenjem historijskih, de­mo­grafskih, političkih, eko­no­mskih, geografskih i komuni­kacijskih obilježja Bosanske kra­jine, opravdaju uspostavljanje tzv. AP Bosanska krajina, pojedini segmenti elaborata daju naslutiti da je tadašnji koncept regionalnog organiziranja u BiH od početka bio u funkciji stvaranja Ve­like Srbije. Osim ovoga, elaborat je očigledan primjer manipulacije historijskih či­njenica u cilju stvaranja, kako se to obično imenuje velikosrpskog državnog koncepta. Ovo naravno nije ništa nepo­znato. Naime poznato je da su unutar raspada bivše Jugoslavije «legende i ideolo­ška iskrivljavanja» bile kre­acija profesionalnih intele­ktualaca, a ne amatera (koji su ih slijedili). Veliki broj srpskih intelektualaca, koji su u tome učestvovali, imali su zlokobnu ulogu u kreiranju i srevisiranju ideoloških i političkih ciljeva posljednjeg velikosrpskog koncepta.

KRAJINA: Kakav je odgovor dao Okrug Bihać na navedeni dokument, kojim je, ustvari trebalo da se označi nestanak BiH?

MASLAK: U tim drama­ti­čnim danima gradovi u Bosanskoj krajini padali su jedan za drugim u ruke agresora, kolone unesrećenih i prognanih bježale su u nepoznato. Objedinjavanje svih patriotskih snaga u odbrani RBiH, bez obzira na nacio­nalnu i ideološku pripadnost, samo po sebi nametnulo je potrebu objedinjavanja svih sredstava i svih raspoloživih resursa i ljudskih potencijala na širem području Bosanske krajine sa centrom u Bihaću, koji su sve više ugrožavale ogro­mne snage agresora. U izu­zetno teškoj i složenoj vojno-poli­tičkoj situaciji SDA je kroz formiranje Patriotske lige i institucije vlasti općina i Okru­ga uspjela stvoriti uslove koma­ndama općinskih i Okru­­­­žnog štaba za uspješno organizi­ranje i odlučno supro­stavljanje agresoru. Uspješna odbrana od nadmoćnog neprijatelja mogla se organizovati samo povezivanjem i objedinjavanjem svih tih snaga na ovom prostoru. Tako je otpočeo ubrzan proces tzv. ratne regi­onalizacije Okruga Bihać. Navedeni uvjeti nametali su imperativ organizacije jedinstvene društveno-političke zajednice na Okrugu za šta u tadašnjim zakonima nije postojalo uporište. Politički štab Patriotske lige za Okrug Bihać je ipak odlučio da se 08. maja 1992. godine fo­rmira Okrug Bihać po jednom grubom modelu prijedloga Uredbe sa zakonskom snagom ranijeg Predsjedni­štva BiH. Za predsjednika Skupštine je izabran dr. Irfan Ljubijankić. Ovakav korak napravljen je iz nužde, ali je bio vizionasrki jer se nije mogla čekati zako­nska regulativa Predsjedni­štva RBiH koja je uslijedila donošenjem Uredbe sa za­konskom snagom o obrazo­va­nju i radu okruga 08. avgusta 1992. godine, nakon više od tri mjeseca a na Okrug dosta­vljena 16. oktobra 1992. go­dine, pet mjeseci nakon formiranja Okruga.

KRAJINA: Da li se ovakav akt pokazao višestruko opravdanim? Da li je Okrug Bihać značajno doprinjeo normalizaciji životnih prilika u uslovima rata?

MASLAK: Najveći posao je urađen na političko-organizacionom ustrojstvu odbrane i na razvijanju shvatanja da se država RBiH brani na svakom njenom dijelu, pa i na nižim “instancama” kao što je okrug i opština. Upo­redo sa uspostavljanjem teritorijalno-političkog ustrojstva, odvijao se i proces stva­ranja oružanih snaga na Okrugu, formiranje odreda TO, transformacija odreda u bataljone i povezivanje u brigade, bri­gada u Unsko-sansku ope­rativnu grupu, koje su za­pravo sve skupa izrasle u 5. korpus Armije R BiH. Ta dva procesa, uslovno rečeno civilni i vojni, bili su jedan drugom komplementarni i činili su jedinstvo efikasne odbrane države RBiH na ovom prostoru. Ono što je činilo ogromne smetnje i prijetilo da obezvrijedi navedene procese bile su pone­kad kontradiktorne naredbe iz Glavnog štaba Armije R BiH o formiranju i pretpo­činjavanju USOG-a Okru­žnom štabu. Zbog toga je dr. Irfan Ljubijankić uputio pi­smo predsjedniku Predsje­dništva R BiH Aliji Izetbe­goviću 6. septembra 1992. go­di­ne u kome je tražio da se navedena naredba opozove. O učešću Skupštine Okruga Bihać u stvaranju oružanih snaga i poslovima odbrane najbolje govori Izvještaj o radu Skupštine Okruga Bihać u periodu maj-decembar 1992. godine, kojeg je dr. Irfan Ljubijankić podnio na 6. sjednici Skupštine Okruga Bihać 10. marta 1993. godi­ne, kada je i razriješen du­žnosti.

KRAJINA: Da li su izvršene smjene u okružnim organima vlasti, pokazale u drugoj polovini 1993. godine, da nisu bile samo puka borba za vlast, već trasiranje i popločavanje puta do samog čina konstituisanja paradržavne tvorevine tzv. Autonomne pokrajine „Zapadna Bosna“?

MASLAK: Njen idejni tvorac i realizator bio je Fikret Abdić, član Predsjedništva RBiH. Njegova ideja o konstituisanju prostora Okruga Bihać kao autonomne oblasti, nije bila produkt autentičnih političkih potreba stanovništva Okruga Bihać, nego je, dolazeći u vrijeme Tuđmanove i Miloševićeve politike da hrvatski, odnosno srpski narod živi u jednoj državi, ona faktički bila ishodište njihovih političkih potreba. Bio je to čin izdaje prema vlastitom narodu i njegovoj državi izvršen u presudnim trenucima njegove historije. Destrukcija ustavnog uređenja RBiH vršena je kroz formiranje tzv. Auto­no­mne pokrajine Zapadna Bosna, što je učinjeno Odlu­kom Ustavo­tvorne skupštine o obrazova­nju Autonomne pokrajine Za­pa­dna Bosna, donesenoj 27. septembra 1993. godine u Velikoj Kladuši. Da je ova vanustavna tvorevina sve više zadobijala državne funkcije, da bi 26. jula 1995. godine, posebnom Deklaracijom bila proglašena Republikom Za­pa­dna Bosna. Analizira­jući detaljno dokumente tzv. Autonomne pokrajine Zapa­dna Bosna, posebno inicijativu za formiranje ove vanustavne tvorevine, jasno je da je s ustavnopravnog stanovišta stvaranje AP Zapadna Bosna bilo protivustavan čin, nasilje nad pravnim poretkom Re­pu­blike Bosne i Hercego­vine, te da je njime povrije­đeno nekoliko ustavnih principa. Imajući u vidu navedeno, Ustavni sud Bosne i Hercegovine je shodno svojim funkcijama, 04. oktobra 1993. godine, donio Odluku kojom se poništava Odluka tzv. Ustavotvorne skupštine o obrazovanju AP Zapadna Bosna, donesene 27. septembra 1993. godine u Velikoj Kladuši i drugi opšti akti doneseni na osnovu ove odluke.

KRAJINA: Poznato je kakav je odgovor dao 5. Korpus Armije R BiH na pojavu inicijative i konstituisanje navedene paradržavne tvorevine.

MASLAK: Oslobađajući prvi put Veliku Kladušu 21. avgu­sta 1994. godine, pripadnici 5. korpusa Armije R BiH sta­vili su tačku na nevjerova­tnu i nepotrebnu Abdićevu vojnu avanturu koja je u crnu zemlju otjerala više hiljada Bošnjaka. Izdajnici su sa sobom u zajedničku neizvjesnost poveli i narod. Okrug Bihać je ponovo postao cjelina. Okružen sa pet srpskih korpusa, dobit će i šestog – Abdićevu paravojsku na teritoriji tzv. Repu­blike Srpske Krajine, koja će i zvanično u sadejstvu sa srpskim agresorom napasti jedinice 5. korpusa 16. 11. 1994. godine. Tokom svoje izdaje Fikret Abdić je iz Beograda dobijao oruđa i municiju, kao i jugo-oficire, a iz Zagreba hranu, moralnu i medijsku podršku. Srpski napad na Bihać omogućio je hrvatskoj vojsci da otpočne sa izvođenjem borbenih djelovanja pod nazivom „Oluja“, a 5. korpus Armije R BiH u skladu sa dobijenim naređe­njima izveo je napadna borbena djelovanja prema sna­gama tzv. vojske Republike Srpske Krajine i tzv. Narodne odbrane AP „ZB“. U napa­dima na razbijene snage tzv. Narodne odbrane, jedinice 5. korpusa su 8. avgusta 1995. godine oslobodile Veliku Kla­dušu po drugi put. Konačno poslije višegodišnje blokade deblokiran je Unsko-sanski kanton i omogućen barem djelimično normalan život.

KRAJINA: U kakvim međunarodnim okolnostima se odvijao proces zaživljavanja Fedreacije BiH?

MASLAK: Samo nekoliko sedmica poslije rušenja Sta­rog mosta u Mostaru 9. nove­mbra 1993, i uprkos teškim pregovorima na sastanku na vrhu, u Petersbergu kod Bona 9. i 10. januara 1994, intezivirali su se pregovori između Zagreba i Sarajeva, što je 25. februara rezultiralo trajnim primirjem. Prekretnica ka okončanju rata bio je Vaši­ngto­nski sporazum od 18. marta 1994. godine, kojim je regulirana reorganizacija područja pod hrvatskom i bošnjačkom kontrolom kao Federacija BiH na temelju podjele na kantone, pri čemu je ta Federacija kasnije trebala biti povezana u konfedera­ciju sa Hrvatskom. Federa­cija je konstituirana 30. maja 1994. godine. Prvi predsjednik Federacije je postao Kre­šimir Zubak, a njegov zamjenik Ejup Ganić. Mjesec i po dana kasnije Kontakt grupa je 16. jula 1994, preze­ntirala geografsku kartu prema kojoj je Federacija sa srpskim entitetom trebala u uniji formirati državu BiH, u skladu sa podjelom 51:49 (u početku 58:42), ali je srbija­nsko-crnogorski agresor odba­­cio ovaj plan, uprkos nagovaranju iz Beograda. Nakon toga je srbijansko-crnogorski agresor nastojao da zauzme opkoljene izbjeglicama pretrpane gradove u istočnoj Bosni, ali po mogućnosti i Bihać. Krajem 1994. godine vješto je isplanirana, pripremana i u svakom drugom smislu dobro organizovana agresija na zaštićenu zonu Bihać i 5. korpus. Cilj je bio da se slamanjem otpora 5. korpusa dokaže kako Armija R BiH nema snage, država R BiH nema snage, te da se uslovi neko političko rješenje koje je imalo za cilj podjelu BiH. U svojoj studiji «Najsramniji trenutak – Bri­ta­nija i uništavanje Bosne», izdate 2003. godine, Bre­ndan Simms navodi da su britanski visoki službenici u tom smislu decembra 1994. godine, u vrijeme najžešće opsade Bihaća, otvoreno izražavali nadu da će njegov pad «ucijepiti notu realizma u stajalište bosanske vlade». Erih Rathfelder i Carl Be­thke u studiji „Bosna u fo­kusu, drugi politički izazov Christiana Schwarz-Schi­linga“(Sarajevo, 2011), navo­de da je na vrhuncu krize Schwarc-Schiling otputovao u Zagreb gdje se 13. novembra 1994. godine sreo sa bosa­nskim premijerom Sila­jdži­ćem i bio je prisutan kada je Silajdžić iz svog stana uspo­stavio kontakt sa ljudima u Bihaću. U razgovoru sa Tu­đma­nom i sa hrvatskim ministrom vanjskih poslova i ministrom odbrane Granićem i Šuškom, razmotrene su mo­gu­ćnosti vojnog proboja da bi se otvorio koridor prema Bihaću.

Ali 5. korpus je slo­mio ofa­nzivu agresorskih snaga, iako je srbijansko-crnogorski agre­sor upotrijebio sve ono što je imao na raspolaganju, ne samo na prostorima Srbije i Crne Gore, nego što je posebno karakteristično, sve ono iz okupiranih područja Hrvatske, iz tzv. UNPA zona. Kako se 5. korpus Armije R BiH nije predavao, to se politika britanske vlade, bez ikakvog osjećaja srama, pra­ktički svela na podršku embarga na uvoz oružja i na kočenje međunarodne intervencije «sve dok očekivanja bosanske vlade ne padnu tako nisko da bi ih i Srbi možda ispunili». Ova kriva taktika dovela je britansko-američke odnose na ivicu rascjepa, te ugrozila koheziju unutar NATO pakta. Nasto­janje diplomata SAD-a i njemačkih diplomata u to vrijeme bilo je usmjereno na to da ojačaju Federaciju i da je, po riječima jednog diplomate „imuniziraju protiv srpskih pokušaja cijepanja“. Temelj za to je bio Pete­rsbe­rški sporazum od 10. marta 1995, između predsjednika i zamjenika predsjednika Fe­de­racije, Zubaka i Ganića, koji je posebno trebao dovesti do implementacije funkcio­nalnih kantonalnih i komunalnih struktura. Međutim, ratificiranje Petersberškog sporazuma ipak se razvuklo sedmicama. Zato je samo deset dana prije formiranja Unsko-sanskog kantona sazvana konferencija o Fede­raciji 16. i 17. maja u Mostaru na kojoj su postignuti važni sporazumi o izgradnji općina i kantona Federacije.

KRAJINA: Kada i kako je utemeljen Unsko-sanski kanton?

MASLAK: Konstituisanje Unsko-sanskog kantona izvr­še­no je 27. maja 1995. godine. Bio je to značajan doprinos za faktičku uspostavu Federacije BiH, jer, samo egzistiranje Usta­votvorne skupštine, Vla­de R/F BiH, predsjednika i potpredsjednika F BiH, te Tuzlansko-podrinjskog kantona koji je formiran 18. avgusta 1994. godine, nije bilo dovoljno za zaživljavanje Federacije BiH. A zaživjeti je morala. Jer, najveća vrijednost koju je Ustav F BiH 30. marta 1994. godine donio – bio je prestanak oružanog sukoba između Armije BiH i HVO. Da bi se taj prestanak, odnosno mir održao, neo­pho­dno je bilo da F BiH i kantoni zažive i na terenu. Njihovo zaživljavanje na te­renu u to vrijeme značilo je adut za očuvanje BiH kao države. U uslovima svakovrsne blokade, ratne iscrpljenosti naroda koji je jedva preživljavao – Federacija je na po­dručju Okruga Bihać doče­kana raširenih ruku – kao spas i veliko olakšanje. Sre­ćna je okolnost što je do tada već funkcionisao politički sistem kroz Okrug Bihać i što nije bilo sukoba između Ar­mije R BiH i HVO na ovim prostorima. Bihaćki okrug su 5. aprila 1994. godine posjetili članovi Predsjedništva R BiH Ejup Ganić i Ivo Komšić, te ministar spoljnih poslova dr. Irfan Ljbijankić, koji je i donio jedan primjerak Usta­va Federacije BiH. U sastav Unsko-sanskog kantona, pre­ma mirovnom planu Kontakt grupe za Bosnu i Herce­govinu, trebale su ući cjeloku­pne teritorije općina Velika Kla­­duša, Cazin, Bosanska Kru­pa i Bihać, te dijelovi opština Bosanski Petrovac, Bosanski Novi, Prijedor, Sanski Most i Ključ. Ukupna površina Unsko-sanskog kantona je trebala iznositi 4.841 km ili 8,2 % ukupne površine Bosne i Hercegovine. Pre­dsje­dništvo i Skupština Okruga Bihać su zatražili od Izvršnog odbora Okruga Bihać da u saradnji sa tada­šnjim ministrom koordinatorom za Okrug Bihać i banjalučku regiju mr. Mirsa­dom Veladžićem predloži Skupštini program aktivnosti na provođenju Ustava Fede­ra­cije BiH i formiranja prijelaznih kantonalnih i opštinskih vlasti. Radna tijela Izvršnog odbora i Skupštine Okruga Bihać izradili su krajem 1994. godine sva normativna akta koja su se odnosila na implementaciju Ustava Federacije Bosne i Hercego­vine i formiranja Unsko-sanskog kantona. Članovima Izvr­šnog odbora Okruga do­stavljene su radne verzije Ustava Unsko-sanskog kantona, Zakona o Vladi Unsko-sanskog kantona i Zakona o ministarstvima. Izvršni odbor Okruga Bihać je početkom 1995. godine razmatrao ra­dne verzije Ustava i zakona i uputio ih na javnu raspravu. Jedna od javnih rasprava o Ustavu Unsko-sanskog kantona je upriličena 18. januara 1995. godine u organizaciji Kluba intelektualaca Bihaća. Konstitutivna sjednica Sku­pštine Unsko-sanskog kantona u prijelaznom periodu je održana u Bihaću 27. maja 1995. godine u ovoj sali. Sku­pština, kojoj je prisustvovalo 45 poslanika i koju je vidio najstariji poslanik Nazif Cerić je nakon usvajanja poslovnika i izbora Verfikacione komi­sije, donijela Odluku o verifikaciji mandata izabranim u općinama: Bihać, Bosanska Kru­pa, Bosanski Novi, Bu­žim, Cazin, Ključ, Prijedor i Velika Kladuša. Potom je donesena odluka o progla­šenju Ustava Unsko-sanskog kantona i za predsjednika kantona izabran mr. Mirsad Ve­ladžić, dotadašnji povje­renik Vlade R BiH za Okrug Bihać, za predsjednika sku­pštine Kantona Adem Borić, dok je za njegovog zamjenika izabran Tomo Ćurić. Na kraju je utvrđeno da pre­dsje­dnik Kantona imenuje mandatara kantonalne vlade, čiji će mandat biti potvrđen na prvoj slijedećoj sjednici.

KRAJINA: Da li na kraju možete navesti glavne specifičnosti u procesu transformacije Okruga Bihać u Unsko-sanski kanton?

MASLAK: Prvo: Unsko-sanski kanton je među prvim ka­ntonima u Federaciji BiH. Osnovan je 27. maja 1995. go­dine, u okviru odbrambe­no-oslobodilačkog i antifaši­stičkog rata u potpunom okruženju Okruga Bihać. Drugo: Unsko-sanski kanton je osnovan, prvenstveno za­­hvaljujući 5. korpusu Armije R BiH, koji je bio zadužen za područje Bosanske krajine. Kako je Okrug Bihać bio pod opsadom 1201 dan, 5. korpus je imao primaran zadatak da odbrani Okrug. I nakon potpisivanja Vašingto­nskog spra­zuma srbijansko-crnogorski agresor je poku­šao da preko Bihaća slomi 5. korpus i tako prisili državni vrh R BiH na prihvatanje nepovoljnih poli­tičkih rje­šenja. Paralelno sa odbranom u potpunom okru­ženju tri neprijatelja trajala je i implementacija Vašingto­nskog spo­ra­zuma u Okrugu Bihać. U tre­nutku osnivanja Unsko-sa­nskog kantona, ci­vilne i vojne vlasti su kontrolisale 40 % današnje teritorije Kanton. Treće: u toku odbrambeno-oslobodilačkog i antifašisti­čkog rata sve oči su bile uperene u 5. korpus, zato što je 5. korpus bio najorganiziraniji dio društva i što je raspolagao sa najsposobnijim kadrovima, bivšim oficirima JNA, rezervnim oficirima i inte­lektualcima različitog profila. U borbi za opstanak Komanda 5. korpusa je često rješavala zadatke koji nisu imali čisto vojni karakter. Međutim, posebno naglaša­vam da 5. korpus nikada nije izašao izvan svojih vojnih okvira djelovanja. Četvrto: usljed navedenih teškoća, koja se odnose na granice Ka­ntona i faktičke kontrole cijelog njegovog područja, posao na implementaciji je išao znatno sporije nego što se očekivalo. Transformacija Okruga Bihać u Unsko-sanski kanton je bila mukotrpnija i dugotrajnija, nego što se očekivalo. Peto: postojali su i određeni nesporazumi u okviru civilne vlasti Okruga, što je i bio jedan od razloga za dolazak dr. Irfana Ljubija­nkića i državne delegacije na ove prostore. U svom obra­ćanju na Konstitutivnoj sje­dnici Skupštine Unsko-sanskog kantona u prijelaznom periodu, 27. maja 1995. godi­ne on je prenio pozdrave i selame predsjednika Izetbe­govića, čestitke na postignutim rezultatima i uvjerenja predsjednika Izetbegovića da je Okrug Bihać ključni dio Bosne. U daljem toku obra­ćanja dr. Irfan Ljubijankić je istakao kako su njegovi utisci da su svi segmenti drža­­vnog aparata, vojske i društva u tendenciji poboljšanja svoje funkcije i poručio da se istraje na putu poboljšanja ukupne situacije na Okrugu Bihać. To je bilo njegovo posljednje javno obraćanje. Šesto: sutradan 28. maja, pri povratku, u 02 i 45 minuta oboren je helikopter u kome je bio dr. Irfan Ljubijankić i ostali članovi državne delegacije, nedaleko od Slunja, uz samu cestu Slunj-Velika Kla­duša, u rejonu sela Kre­men. Iz redovnog operati­vnog izvještaja Glavnog štaba srpske vojske tzv. Republike srpske krajine, od 29. maja 1995. godine vidi se da je ovo mučko ubistvo izvršila 44. raketna brigada 39. kordunskog korpusa, raketnim sistemom KUB.

Razgovarala: N.Džanić

Objavio: usn krajina

Aktualnosti